خب... سلام و عیدتون مبارک ،امیدوارم سال خوبی داشته باشین ^^ ؛
همین که ۱۴۰۰ بتونه یکم شبیه ۱۳۹۹ نباشه ، واقعا میشه عید به حسابش آورد .
پست آخر ۹۹ رو همون نگه داشتم که یه سری چیزا یادم بمونه ، به جاش این اولین پسته ۱۴۰۰ عه :")
کلی نوشتم و بعد : دیلیت
همین‌قدر خلاصه فکر کنم وجهه بهتری داشته باشه :)
اینم بمونه یادگاری از اولین ساعات سال جدید وقتی تو خلا زمانی به سر می‌بریم که بلخره ۳۰ اسفند ۱۳۹۹ عه یا ۱ فروردین ۱۴۰۰ و عید نوروز :"
-
من دیگه وقت برای اینکه بگردم دنبال اون کسی که بشه باهاش حرف زد ، ندارم ... دیگه وقت ندارم یکیو پیدا کنم که ثانیه ای درکم کنه ، هر چند الانم که فکر میکنم من قبلا دنبال همچین چیزایی نبودم که انتخاب کردم .. انتخاب کردم و اون انتخاب داره رنجم میده ولی من برام مهم نیست و موندم .. موندم چون من باید پای انتخاب اشتباهم بمونم ، الان وقت این نیست که برم بگم اصلا یادت میاد من تا حالا درست حسابی حرف زده باشم ؟! آره تو منو برای حرف زدن انتخاب کردی ، بهم گفتی " دوست دارم ، همیشه خوب بودی برام " ، ولی خب گفتیم که من همینم ، میخوای بمون ، نمیخوایم ....
گفتی کسی‌و میخواستی که صد در صد برات باشه .. نمیدونم منظورت از صد در صد چیه ولی من خیلی برات وقت گذاشتما ، دیدی اصلا ؟!
من خیلی شبا خودم داشتم با خودم می‌جنگیدم که اشکام نیاد پایین و نیومد ..
ولی خب حرفای تو رو تا تهش می‌شنیدم ...
گفتی دارم غلط میرم و بیا جلومو بگیر ..
ولی من متنفرم از خودم که اون شب بیدار بودم و اومدم جلوتو بگیرم ... تو اون شب منو تو بغض خفه کردی ...
الان نباید برم ، چون اگه برم فکر می‌کنی مثل آدمای اطرافت دارم بهت ضربه می‌زنم ،
ولی من اگه محکوم بشم ساکت نمی‌مونم .. ولی میدونی الان جونِ متقاعد کردن تو نیست که متوجه بشی اونی که طلبکاره منم ،
ولی تف تو این به اصطلاح صمیمیت که سه چهار روز هیچ حرفی رد و بدل نمیشه و تهش سکوت با " سلام ، خوبی " شکسته میشه و بعدش تمام ...
پ.ن : ۱۴۰۰ رو چجوری پیش بینی می‌کنین ؟!
من مطمئنم برام پر اضطراب تر از ۹۹ میشه ،
ولی حالا که داره پر استرس تر میشه ، کاش غم و اعصاب خوردی یکم به نفع این استرسای پیشرفت کرده ، کناره گیری کنن"
تصور کن وقتیو که برگه امتحان میاد دستت و میبینی خیلی کم شدی ، خیلی کم ...ولی با دوستات به نمرت می‌خندیو برگه امتحانو مچاله می‌کنی ، من همون برگه مچاله شده ام که دورش بقیه دارن میخندن ...
آره ، منم باید خوشحال باشم ولی نیستم دیگه!' به خیلی دلایل ، یکیش اینکه داشتن حتی یه نفر که بتونه درکم کنه یا اگه حالم بود بتونم برم سراغش و یکم بهتر شم ازم دریغ شده !'
یکی که انگاری هست ولی نیست در واقع ؛ یکی که فکر میکردم اگه یه روز بخوام سکوتمو بشکنم ، پیش اون امکان پذیره ولی وقتی ابتدایی ترین دغدغه ها و مشغولیات ذهنیمو پیشش گفتم ، پشیمون شدم ، آره اون واکنشی که بایدو ندیدم و پشیمون شدم ...
اکثر درونگرا ها حداقل تو مجازی‌شون میتونن راحت ارتباط برقرار کنن و احتمالا کلی شخص مجازی که براشون با ارزش هستن رو دارن ...
ولی من ،
مجازیم از واقعیم تنهاتر
واقعی از مجازی تنهاتر ...
یه مدت واقعا تنهاییمو دوست داشتم و با این حرف زدنای دو سه روزه و تقریبا بالاجبار خدشه دارش نمی‌کردم ، ولی خب الان نه ...
الان واقعا دلم تغییر میخواد ، هر چند که میدونم نمیتونم و باز هم این وضعیت مزخرف ادامه خواهد داشت ...
نسبت به این ضعف خیلی آگاهم ...
عزیزِ هم‌زبان ، تو در کجایِ این زمانِ جفاکار نشسته ای ؟
کِی قرار است به فروغ کلماتت ، حال این فوادِ پر از هرج و مرجِ من خوب شود ؟! به چه دل خوش کنم و این روز ها را تحمل ؟
میدانی ، این حالِ نزار جسمی ، مشکلاتی که روحم را آزرده و نافرجام بودن پلن هایی که روزی از روزی دیگر سنگین و به تبع ، غیر قابل انجام تر می‌شوند
بدجور حالم را گرفته ...
و به طرز آشفته ای شرمنده همگان گشتم ...
می‌توان شرمندهٔ خود نیز شد ؟
اگر می‌شود ، در جملهٔ قبلی نه ، در قبلی تَرَش ، " همگان " را " خودم " بخوان .
دیگر ، جانم برایت بگوید که این روز ها دماغ هیچکس چاق نیست ، شاید دلیلش این باشد که عموقناد بازنشسته شده و دیگر کسی با شنیدن الفاظ نامفهموم " کی بود که گفت قاطینگا ، کی صدا زد پاتینگا " لبخند نمی‌زند ، بخواهم رو راست باشم خودم هم مطمئن نیستم که آن کلمه ها را درست نوشته باشم !-
این روز ها بیش از هر چیزی " تحمل " را در آغوش می‌فشارم ، و با حس بیگانه " تنفر " در حال آشنایی هستم .
تنفر از کسانی که در حالت عادی باید جانم برایشان در برود . اما حقیقت با چیزی که ظاهراً نمایان شده ، بسیار تفاوت دارد .
خب بگذریم ...
نمی‌خواهم تو را با تو دار بودن آشنا کنم ، اینکه حتی یک نفر نداند در وجودت چه می‌گذرد ،
تو باید قوی باشی ، آن‌قدر که تمام ناملایمات را سرِ باعث و بانیش ، هر چند عزیز ، هر چند نزدیک ، فریاد بکشی !
من نیز دارم تمرین میکنم ، به ناراحتی می‌انجامد ، اما به اینکه می‌فهمند تو نیز متوجه همه چیز هستی ، می‌ارزد .
سرت را بیش از این درد نمی‌آورم ،
ملالی نیست جز دوریِ شما :>
تا نوشته های احتمالیِ بعد ، بدرود
یعنی الان داره با کی حرف میزنه ..
یعنی اگه من برم تفاوت زیادی احساس نمیشه ؟!
سریع جام پر میشه ؟!
نه بابا ، من این هم وقتمو با اون گذروندم ،
مگه میشه ؟!
- میخوام باور کنم میشه ، دوست دارم از همین آدمایِ کم زندگیم هم دور بشم ؛ اصلا میشه کسی به من فکر نکنه ؟! ( حالا انگار خیلی همه بهت فکر میکنن )
نمیدونم این چه حسیه نسبت بهشون پیدا کردم ولی خب واقعا نیاز دارم میتونستم تنها زندگی کنم ،
با یه شماره جدید و بدون دسترسی به هیچ برنامه ارتباطیی ؛ اینارو پای افسردگی نذارین واقعا ،
جداً از این لفظ خوشم نمیاد ، حتی وقتی چند وقت پیش تست دادم و اومد : افسردگی شدید :\\
خندیدم ، تصورشم وحشتناکه...
حس میکنم همین دیروز بود که با حالت خوشحالی از اینکه مدرسه یه هفته تعطیله اومدم خونه ،
ولی چقد اون روز تو مدرسه بهم سخت گذشت ...
سرماخورده و با ماسک فیلتر دار کنار شوفاژ نشسته بودم ( از بس سرماییم صندلیِ کنار شوفاژو تصرف کرده بودم تو مدرسه D: )
واقعا داشتن به دید یک عدد کرونایی بهم نگاه میکردن :\\\
و میگفتن برو خونه :||
این در صورتی بود که حدود یک ماه(شایدم بیشتر) بعد تو استانمون اولین مورد کرونا شناخته شد ...
پ.ن۱ : کارنامم اومد :| به نسبت اینکه هیچکدوم از امتحانا رو نخونده بودم ، راضیم تقریبا ، چون فک میکردم بالاتر از ۱۵ نداشته باشم :"]
پ.ن۲ : متن چی بود که پی نوشت داشته باشه ؟ :| احتمالا پاکش کنم
پ.ن۳ : ینی اگه مدارس حضوری بشه ، انقدر که از همکلاسیام دور شدم ، که فک کنم مثل یه تازه وارد باشم ..
پ.ن۴ : حس میکنم حتی توان نوشتن یه انشا ساده ام ازم گرفته شده
پ.ن۵ : از دیدن نظراتتون خوشحال میشم D:
حسن ختام !
کاش میشد مثل کلاه و شال گردنم که سوم دبستان گم کردم ، مثل انبوه پاک کن هایی که توی دبستان گم کردم ،
مثل برگه جزوم که روش یه دوبیتی نوشتم و بعد گم شد و در اصل با یه تیر دو تا گل کاشتم ،
خودمم گم میکردم ، پیداش نمی‌شد هیچ وقت
هیچ وقت ...
روز مهندس مبارک ؛ عملگرا های خلاق *-*
نمیدونم در وصف این شغل دوست داشتنی چی بگم ...
خیلی محبوبمه ولی :)
مبارکِ هر کی که هست :)
'
_ ازش بیزار بودم ، میدونستم داغون شده ، ولی دلم میخواست از زبون خودشم بشنوم . با پوزخند بهش گفتم : چته ؟ چه خبره ؟ یکم حرف بزن ببینم اصلا زبون داری ...!
+ گفت : هیچی ، روزمرگی
پوچ تر از هیچ
ظلمانی همانند آسمان ابری به هنگام شام
ویران تر از بم
آشوب تر از بحر طوفانی
خالی از نشاط چون کویر خالی از نبات
و القصه ... مگر مرگ مرا چاره کند ...
_ پوزخندم حالت قهقهه گرفته بود .. گفتم : راحت ترم میتونستی بگی ، از چشمات معلومه همه چیز ... بمیر خب ، چرا نمی‌میری پس ..!! اصلا چرا خودم کارتو تموم نکنم ..
چشم گردوندم ، گلدون روی میزو دیدم ،
وسیله خوبی به نظر می‌رسید
پرت کردم سمتش ،
آینه اتاق شکست ....
