چهارشنبه ۸ ارديبهشت ۰۰
خیلی وقت پیش فکر میکردم روح آدم‌ها تو نوشته هاشون پیداست ،
یه جورایی هویتشون رو تعریف میکنه .
یه مدتی مشتاق بودم برای نوشتن ؛ حتی وقتی یک دقیقه بعد پاک میشد ... حتی وقتی نه توی این صفحه‌ی شیشه ای بارها میخوندمش تا بفهمم چی نوشتم ، نه وقتی که اتودو روی صفحه‌های کاغذ می‌کشیدم .
منفعل و مستاصل و با افکاری منفصل نشستم گذر روزها رو می‌بینم .
الان که با کلی کلنجار رفتن تونستم بعد مدتی چند کلمه بنویسم ، حس می‌کنم بخشی از روحم برگشته ؛
اون روح و هویتی که از دست داده بودم ...
هنوزم نمیدونم به دست آوردمش یا نه ، ولی میخوام فکر کنم یه روز برمیگردن .
